güçsüzlüğümü sıyırdım üstümden masanın üstüne bıraktım...artık daha az umursuyorum yaşanmışlıkları...bana acı veren her saniyeyi unutmaya çalışıyorum,elim her telefona gittikçe kendimi durduruyorum ve kendime söz geçirmeyi başarıyorum. sen karşında güçsüz birini istemiyorsun, ya da artık beni istemiyorsun hiç bir bilgim yok ama ben bu sefer kendim için adım atıyorum...yoruldum,yapmadığım bir hatayı affettirmek gibi çırpınışlarım,çabalarım...oysa ben bir şey yapmamışken böyle bir acıyı hakediyor olabilir miyim?
sevgi insanı boşluklarda gezdiriyor çaresiz olduğu zamanlarda,ben çaresizliğimden kurtulmak istiyorum...yanımdan hızlıca akıp giden bir hayat var ve onun içinde hareket halinde olmalıyım... eğer sende katılmak istersen hayatımda yerin,sevgin,aşkın aynı gelebilirsin...ama artık bu aşk için tek başıma savaşamıcam üzgünüm....